Русофобия, крах «Набукко» и печальные перспективы Польши

В Европе Польшу уже давно воспринимают как самого яростного апологета политики США. Очень наша страна пытается, пусть даже в ущерб собственным экономическим интересам, удовлетворить заокеанского партнера, несмотря на очевидный идиотизм подобных ситуаций.

Господь Бог устроил так, что Польша имеет в качестве одного из самых крупных и могущественных соседей Россию. Разумеется, если бесконечно копаться в прошлом и устраивать пляски на костях, можно заиметь в качестве врага любую страну, даже, к примеру, Зимбабве или Коста-Рику. Несомненно, что в истории можно найти случаи, когда подданные этих стран убивали поляков… Но почему-то в современной польской политике все время действует принцип «Что плохо для России, хорошо для Польши». Мы размещаем элементы американской системы ПРО на своей территории. Это плохо для России? Вроде бы да… Однако в ответ Россия размещает свои комплексы «Искандер» в Калининграде и Беларуси. Польша в луже.

Мы всеми силами пытаемся избавиться от российского газа и пытаемся добывать сланцевый газ. Это плохо для России? Вроде бы да… Но взамен уничтожаем свою экологию. Польша в луже…

Приводить такие примеры можно еще очень долго. Между тем примером иррациональной польской политики в вопросах взаимоотношений с РФ может служить Nabucco -- газопровод, который должен был стать удавкой на шее российского «Газпрома», но не стал им.

Итак, совершенно очевидно, что Nabucco был абсолютно политическим проектом. Основной задачей проекта было ослабление позиции России в качестве основного экспортера газа. В данном конкретном случае желание Польши, что называется, «насолить России» привело к тому, что наша страна, выполняя пожелания Евросоюза и США, оказалась в роли клоуна, активно агитируя за строительство Nabucco. Польша агитировала страны южной Европы, а премьер-министр Марцинкевич (Kazimierz Marcinkiewicz) даже убеждал премьера Станишева, что Польша и Болгария могут завязать сотрудничество в плане строительства газопровода Nabucco. Уже понятно, что получилось из этого мало.

Таким образом, желая в очередной раз показать нашим парнерам, что мы находимся на переднем фронте борьбы против России, мы отказались и отказываемся от реальных перспектив ведения бизнеса в России. Например, до сих пор никто не может ответить на вопрос, почему Польша не желает вкладываться в разведку и добычу того же природного газа в России? И почему польские инвестиции не идут туда?

Это очень плохо, когда чужие политические интересы заставляют польский бизнес перекрывать самому себе кислород. В очередной раз это стало ясным, когда консорциум, добывающий газ на месторождении Шах-Дениз завершил переговоры по вопросам поставок газа компанией Nabucco с вполне предсказуемым отрицательным результатом.

А ведь Вашингтон очень активно пытался оказывать давление на ЕС, но европейские страны и крупные концерны, в отличие от нас, отнюдь не горели желанием участвовать в проектах, которые поставили бы их в конфликтную ситуацию с крупнейшим энергетическим партнером-- «Газпромом», что в очередной раз отправило Польшу в лужу.

В этом смысле пример политики Турции весьма поучителен для Польши: так, несостоявшийся проект Nabucco предусматривал, что Турция должна была стать транзитным государством. Евросюз так пытался ввести европейские нормы транспортировки газа за пределами своей территории: отделение транспортировки от собственности на газ, открытый доступ для конкуренции и общий европейский надзор. Но собственно для Турции это означало утрату контроля над ценным сырьем, добываемым у самых ее границ. И интересы страны оказались на первом месте: Турцию никак не могло устраивать, что через ее территорию будет построена экстерриториальная газовая магистраль.

И Турция это не просто транзитное государство, но и серьезный потребитель, который еще в 2010 году израсходовал 39 миллиардов кубометров газа. Больше, чем должно было проходить по Nabucco в целом. Кроме того, Турция озабочена в первую очередь обеспечением безопасности своих поставок, а не тем, чтобы удостоиться чести стать транзитным государством для Европы. Зачем же ей было ссориться с «Газпромом» и Россией? Одним словом, в отличие от нас, в Турции здравый смысл победил.

Самое необъяснимое и иррациональной в польской логике то, что ради желания «насолить русским», наши политики, вне зависимости от их партийной принадлежности, готовы отказываться от очевидных выгод: м ы добровольно лишаемся гигантских доходов от транспортировки газа! У нас есть все для того, чтобы стать основной транзитной страной для российского газа, однако мы всеми силами стараемся от этого отказаться.

Нам же добиваться такой чести стоило. В Польше потребление газа растет слабо. Если в Турции с 1986 года с 0,4 млрд кубометров оно выросло до 39 мдрд кубометров (Совокупный среднегодовой темп роста (CAGR) — 20,7 процента), то мы в 1986 году потребляли 10,5 млрд кубометров, а в 2010 — 14,3 (CAGR — 1,3 процента). У нас есть все предпосылки для того, чтобы стать транзитной страной, но эту роль мы играть не хотели.

Польский подход к проекту типичен для всей нашей политики энергетической безопасности. Для нее характерны два фактора: отношение к России и идейность. Яркий пример данного подхода — депутат Европарламента Павел Коваль (Paweł Kowal), который на своем энергетическом портале уверяет, что «Это — еще не конец идеи Nabucco».

Подобный маразматический подход к экономике способен привести к той же ситуации, которая сейчас складывается в соседней Украине: там ради призрачных перспектив добычи сланцвого газа отказываются от своего суверенитета над огромными территориями в Западной и Восточной Украине, а также отдают шельф Черного моря.

Понятно, что Украина тоже в луже, но зачем на повторять чужие ошибки?

По просьбе автора «Мир и мы» публикует исходный материал на польском языке:

W Europie Polska ma długą vosprimayut jako najtrudniejszych polityki aplogeta. Nasz kraj jest bardzo stara, nawet kosztem własnych interesów gospodarczych, w celu zaspokojenia zagranicznych partnera, pomimo oczywistego idiotyzmu takich sytuacjach.

Pan Bóg ułożone, że Polska ma, jako jeden z największych i najbardziej wpływowych sąsiadów Rosji. Oczywiście, jeśli nieskończenie zagłębić się w przeszłość i przytrzymaj tańce na kościach, można zdobyć za wroga każdego kraju, nawet, na przykład, Zimbabwe i Costa Rica. Nesomnennol że historie znajdują się w przypadkach, gdy obywatele tych krajów, zamordowanych Polaków. Ale z jakiegoś powodu w nowoczesnych polskiej polityce cały czas, zasada «Co jest złe dla Rosji, jest dobre dla Polski». Gościmy elementy amerykańskiego systemu obrony przeciwrakietowej na swoim terytorium. To źle dla Rosji? Wydaje się, że tak … Jednak w odpowiedzi na Rosji przydziela jej kompleksy «Iskander «w Kaliningradzie i na Białorusi. Polska w kałuży .

Staramy się, aby pozbyć się wszystkich sił na rosyjski gaz i próbuje do produkcji gazu łupkowego. To źle dla Rosji? Wydaje się, że tak … Ale zamiast niszczenia naszego środowiska. Polska w kałuży …

Daj takich przykładów może byćbardzo długi czas. Tymczasempolski przykład nieracjonalnej polityki w stosunkach z Rosją może służyć jako Nabucco — gazociągu, który miał stać siępętla wokół szyi rosyjskiego «Gazpromu «, ale on to zrobił.

Tak, to jest oczywiste, że Nabucco był absolutnie projekt polityczny. Głównym celem projektu było osłabienie pozycji Rosji jako głównego eksportera gazu. W tym konkretnym przypadku, chęć do Polski, czyli «na złość Rosji «doprowadził do tego, że nasz kraj jest w trakcie realizacji życzenia Unii Europejskiej iStany Zjednoczone znajdują się w roli klauna, aktywnie walczy o budowie Nabucco. Polska kampanię kraje południowej Europy, apremier Marcinkiewicz (Kazimierz Marcinkiewicz), nawet zachęcał premier Staniszew, że Polska i Bułgaria są do współpracy w zakresie budowy gazociągu Nabucco. Już jest jasne, że to okazało sięmało.

Tak więc, chcąc po raz kolejny pokazać naszą parner, że jesteśmy na czele walki przeciwko Rosji, i nie poddawali się realne perspektywy prowadzenia działalności gospodarczej w Rosji. Na przykład, do tej pory, nikt nie może odpowiedzieć na pytanie, dlaczego Polska nie chce inwestować w poszukiwanie i wydobycie gazu ziemnego w Rosji? I dlaczego polskie inwestycje nie tam ?

To jest bardzo zły, gdy inni ludzie robią interesy polityczne polskiego biznesu nakładają sobie tlen. Po raz kolejny okazało się, gdy konsorcjum wydobywania gazu z Shakh — Deniz zakończone negocjacje w sprawie dostaw gazu spółki Nabucco z przewidywalnymi wynikami ujemnymi .

Ale Washington aktywnie stara się wywierać presję na UE, ale państwa europejskie i duże koncerny, w przeciwieństwie do nas, nie jest chętny do udziału w projektach, które mogłyby umieścić je w sytuacji konfliktu z największym partnerem energetycznym — «Gazprom», które po raz kolejny wysłał do Polski w kałuży .

W tym znaczeniu, przykładem Vesma polityki Turcji pouczającej dla Polski: tak sfrustrowany projekt Nabucco pod warunkiem, że Turcja powinna stać siękrajem tranzytowym. Evrosyuz więc starał się wprowadzić europejskie standardy transportu gazu poza jego terytorium, z departamentu własności transportu gazu, swobodnego dostępu do konkurencji generycznej i nadzoru europejskiego. Ale w rzeczywistości dla Turcji rozumie się utraty kontroli nad cennym surowca wydobywanego w większości jej granicami. I interesy kraju były na pierwszym miejscu: Turcja nie mógł uznać, że przez jej terytorium do budowy eksterytorialnej gazociągu .

A Turcja jest nie tylkokrajem tranzytowym, ale równieżpoważne konsumenta, który w 2010 roku spędził 39 miliardów metrów sześciennych gazu. Ponad to należy przejść przez Nabucco jako całości. Ponadto Turcja jest zainteresowana przede wszystkim bezpieczeństwo ich dostaw, a nie, aby być godnym czci, by stać siękrajem tranzytowym dla Europy. Dlaczego musiała się kłócić z «Gazprom» i Rosją? Krótko mówiąc, w przeciwieństwie do nas, w Turcji, zdrowy rozsądek zwyciężył.

Najbardziej niewytłumaczalne i irratsionalnoye w polskiej logiki jest to, że na pragnienie «drażnić rosyjskiego», naszych polityków, niezależnie od przynależności partyjnej, są skłonni zrezygnować z oczywistych korzyści: m s dobrowolnie zrezygnować z gigantycznego przychody z transportu gazu ! Mamy wszystko, aby byćgłównym krajem tranzytowym dla rosyjskiego gazu, ale staramy się za wszelką cenę, aby odmówić .

Poszukujemy również takiewyróżnienie było warto. W Polscezużycie gazu rośnie słabo. Jeśli w Turcji od 1986 roku, z 0,4 mld metrów sześciennych, to wzrosła do 39 metrów sześciennych MAWP (roczna stopa wzrostu (CAGR) — 20,7 procent), a następnie w 1986 roku spożywane 10500000000 metrów sześciennych, aw 2010 roku — 14, 3 (CAGR — 1,3 proc.) Mamy wszystkie warunki, by stać siękrajem tranzytowym, aleczęść nie chce grać .

Polskie podejście do projektu jest typowy całej naszej polityki bezpieczeństwa energetycznego. Charakteryzuje się dwa czynniki: stosunek do Rosji i ideologii. Znamiennym przykładem tego podejścia — Europoseł Paweł Kowal (Paweł Kowal), która na swoim portalu energii zapewnia nas, że «Jest to — jeszcze nie koniec idei Nabucco » .

Takie marasmic podejście do gospodarki może prowadzić do takiej samej sytuacji, który wyłania się w sąsiedniej Ukrainie: nie ze względu na złudnej przyszłości produkcji gazu slantsvogo zrezygnować z suwerenności na ogromnych obszarach w zachodniej i wschodniej Ukrainy, a także uwagę na szelfie Morza Czarnego .

Oczywiste jest, że Ukraina jest również w basenie, ale dlaczego powtarzać błędów innych?